An té a bhíonn siulach, bíonn scéalach.
Conas a insíonn tú scéal, nuair atá an tír seo lán le scéalta? Ró lán. An é scéalaíocht an t-aon rud a dhéanaimíd? Aon Mhac Tíre, no roinnt Mhic Tíre is more art than theatre. An é scéalaíocht an t-aon slí gur féidir linn ar scéal féin a thuiscint? Cad a tharlaíonn nuair a stopann an scéal sinn, nuair a ghoideann scéal maith an fhírinne uainn? It’s a story. A storytelling. It’s more than that. Cad faoi nuair a sileann na focail amach is amach is amach agus ní féidir iad a stopadh but you don’t even know why you can’t stop, ach má stopann tú, stopfaidh na focail agus tosnóidh all the feelings? It’s a mountain of stale beer smelling bottles. It’s a too bright light. Cad faoi nuair nach tuigeann éinne thú, nuair nach tuigann tú tú fein fiú, ach cabhraíonn an scéal leat make sense of it all? It’s an overwhelming amount of words. It’s as Irish as anything I can think of, and I’m thinking in Irish. It’s too much, and yet too much is not enough. (There is never enough for us. Never enough beer, never enough craic, never enough housing, never enough stories.) Ach níl ann ach scéalaíocht… nil ann ach focail, agus nach fearr Gaeilge briste na béarla closet? Aíne for DRAFF Aon mhac tíre, no roinnt mic tíre ran at Project Arts Centre as part of the Dublin Fringe Festival. Image: Robbie Sweeney
Posted: 25 September 2017 |